Rehabilitacja pourazowa to działania dążące do przywrócenia utraconej funkcji na drodze przebytego urazu lub kontuzji. Rehabilitacją pourazową nazywamy przywracanie funkcji narządów, układów ustroju, w tym funkcji psychicznych, poprawę wydolności w czynnościach, powrót umiejętności utraconych w wyniku urazu i przebytego leczenia, przywracanie możliwości pełnego uczestnictwa w życiu rodzinnym i społecznym, w tym przede wszystkim powrotu do aktywności zawodowej osób w wieku produkcyjnym, które zostały utracone w przebiegu zmian pourazowych. Rehabilitacja pourazowa stanowi integralną część leczenia podstawowego. Wczesne podjęcie rehabilitacji przeciwdziała powikłaniom, ubocznym skutkom leczenia i stwarza warunki do odbudowy indywidualnego i społecznego funkcjonowania pacjenta.

Działania lecznicze w rehabilitacji muszą uwzględnić wszystkie dysfunkcje związane z przebytym urazem, jego leczeniem (np. konsekwencje unieruchomienia, przebyty sposób i rodzaj leczenia operacyjnego). Do zadań rehabilitacji należy zarówno oddziaływanie na funkcjonowanie fizyczne i psychiczne ofiary urazu, jak i na jej bezpośrednie i dalsze otoczenie. Rehabilitacja ofiar przebytych urazów musi być ciągła, powszechna i kompleksowa.

Ważnymi celami rehabilitacji są: poprawa wydolności ogólnej, krążeniowo-oddechowej, tolerancji wysiłku, sterowanie zjawiskami adaptacji (np. pionizacja osoby unieruchomionej), kompensacji (np. przystosowanie do korzystania z protezy), wykorzystanie plastyczności układu nerwowego (np. uzyskiwanie przez osobę z uszkodzeniem mózgowia umiejętności porozumiewania się), edukacja motoryczna (np. poprawa funkcji chwytnej ręki osoby z uszkodzeniem szyjnego odcinka rdzenia kręgowego). Rehabilitacja pourazowa jest procesem złożonym i wielokierunkowym, wykorzystującym w swoim działaniu przede wszystkim elementy kinezyterapii, fizykoterapii, psychoterapii, terapii zajęciowej oraz zaopatrzenia rehabilitacyjnego.